EEN JAAR LATER

Een jaar later…

Een jaar geleden zag de wereld er voor mij totaal anders uit. Renée moest heel erg vroeg in het AZM zijn om te beginnen met stamcellen oogsten. Ze had hiervoor vijf dagen lang injecties gehad met een middel dat de stamcelproductie verhoogt. Mijn lieve, dappere zusje kwam naar het ziekenhuis met mijn fantastische ouders, broertje en schoonzusje Monique.

Ondertussen, 5 verdiepingen hoger, liet ik mijn ontbijt meteen weer meenemen. Met kleine slokjes probeerde ik mijn nutri binnen te houden. Wat een misselijkheid. Ik lag opgesloten op de afdeling, mocht niet weg. Ik lag te vechten tegen mijn lichaam, maar op dat moment vooral tegen het intens wanhopige gevoel. Wat wilde ik me graag hoopvol voelen, zin hebben in de toekomst. Maar dat voelde ik toen niet, nog niet een beetje. Papa, mama, Vince en Monique liepen die dag op en neer van mij naar Renée. Ze heeft 4 uur stamcellen geoogst, uiteindelijk veel meer dan dat ze mochten toedienen bij mij. Ik kon geen tv kijken, niet lezen, geen spelletje spelen. Alleen voor me uitstaren en de tijd laten verstrijken.

Rond zes uur kreeg ik de transplantatie. Een klein zakje, wat lijkt op bloed. Binnen 15 minuten was de transplantatie ‘klaar’. De professor en twee verpleegkundigen waren erbij. Daarna kwamen er tranen, wat een bijzonder moment was dit. En wat voelde ik me rot. Wat voelde ik me schuldig tegenover Ren, dat zij zoiets voor mij wilde doen- en ik kon niet eens blij zijn.

Wat er sinds die dag allemaal is gebeurd, kon je hier lezen. Dat waren eigenlijk helemaal niet zoveel blogs meer, omdat het tot nu toe goed gaat. En hoe ik een jaar geleden absoluut niet blij was, ben ik dat nu wel. Het leven na kanker is alles behalve makkelijk. Waar je eerst een paar bultjes niet eens opmerkt, ga je nu meteen van het ergste uit. Maar toch ben ik onwijs dankbaar dat ik er nog ben. Er zijn genoeg mensen bij wie het anders afloopt. En ik besef me ook maar al te goed dat het nog niet afgelopen is. Elke controle is onwijs spannend.

De afstoting in mijn lever is onder controle. Of het afstoting was, is nog steeds niet zeker. Maar dat is ook niet belangrijk, nu het beter gaat (mensen die mij goed kennen weten dat dit niet mijn woorden zijn, maar die van de professor. Voor een controlfreak als ik is dat wél belangrijk hahaha). Ik slik nu geen medicatie meer tegen afstoting. Sinds het stoppen met die medicatie is mijn lever alleen maar beter geworden.

Alles is nu rustig. En in mijn hoofd wordt het wel rustig, ooit. Ik doe er in ieder geval mijn best voor. Ik kan mijn dagen redelijk doorkomen. Ik heb ’s nachts veel slaap nodig en ben soms overdag ook wel moe, maar het gaat redelijk. Ik moet gewoon goed plannen wat ik allemaal wil doen op een dag en dan komt het goed. Door de chemotherapie voor de transplantatie zijn mijn eierstokken kapot. Ik zit nu dus in de overgang. Dit is best wel een persoonlijk iets, dat weet ik. Ik deel het toch omdat 1. mijn anonimiteit toch niet meer te redden is en 2. dit voor mij uiteraard best heftig is. Van de andere kant is het een goed teken dat ik dit erg vind, dat ik me hier druk om maak. Want dat betekent dat het ‘overleven’ langzaam maar zeker over gaat naar ‘leven’. Ik kan me weer irriteren aan het rotweer, ik kan weer chagrijnig zijn door kleine dingen.

Dit zal ook mijn laatste blog zijn hier. In februari ga ik weer studeren en steeds meer meedoen aan het echte leven. Dat is ontzettend spannend, maar ook heel erg fijn. Ik heb geen idee hoe ik iedereen moet bedanken die mij op deze manier heeft gesteund. Ik vind het echt ongelofelijk hoeveel mensen mij hebben gevolgd en hoeveel lieve reacties ik altijd kreeg. Als ik er echt even doorheen zat en dan zoveel reacties, kaartjes en appjes kreeg, gaf me dat echt kracht. Natuurlijk was het gevoel dan niet weg, maar het was toch steeds een lichtpuntje. Dit klinkt heel sentimenteel, is het ook, maar ik meen het echt. ONWIJS BEDANKT DAARVOOR!

En als afsluiter nog een grote ode aan mijn zusje Ren. Ze heeft mij zóiets bijzonders gegeven. Eigenlijk is het niet in woorden uit te drukken. Daarom heb ik ook besloten dat niet te doen. Lieve Ren:

Heel veel liefs, Merel