6 december 2014

Mijn vorige blog is pas 4 dagen geleden, maar ik ben THUIS! Rennie's cellen gingen erg snel stijgen waardoor ik woensdag al voldoende witte bloedcellen en onderverdeling had. Dat is dus erg snel! Ik mocht donderdag naar huis. Het voelde/voelt heel gek, want dit is in principe het 'einde' van mijn behandeling, dus wat nu? Ik heb natuurlijk nog erg vaak controle in Maastricht. Maandag moet ik bloedprikken (ja, alleen bloedprikken) en vrijdag heb ik controle bij de professor. 

Ik was uiteraard erg blij om naar huis te gaan, maar het is me onwijs tegengevallen. Gisteren ging ik met papa boodschappen doen waarna ik echt doodvermoeid was. Ik was echt ontzettend verdrietig. Ik kan hélemaal niks nog. Ik moet heel veel rusten. Ik ben wel eens vaker moe geweest van chemo maar dit is echt anders. En ik had het zo anders verwacht. Ik dacht nu rustig mijn leven weer op te kunnen pakken. En dat gaat straks ook wel, alleen heb ik gewoon wat meer geduld nodig. 

Verder is het wel heel fijn om weer thuis te zijn, maar ook moeilijk. Er is niet constant meer controle en ik zie nu écht dat iedereen een leven heeft. En dat wil ik ook zo graag. Ik ben dus ook redelijk vaak verdrietig. Dat het gewoon nog niet zo gaat als ik wil. Gisterenavond heb ik wel gegourmet bij de Moosjes en dat was erg gezellig en fijn. Dus er zijn zeker wel leuke dingen!

Verder hou ik de blog nu een beetje kort, misschien later een wat uitgebreidere blog!

Liefs!

Reacties

  1. Anoniem6 december 2014 om 03:24

    Het komt goed schat; echt waar !
    x mam

    BeantwoordenVerwijderen
  2. esther de rijke6 december 2014 om 07:20

    Lieve Merel, tja dat op en af gaan van je lijf en hoofd is moeilijk te accepteren.zker omdat we in ons hoofd plannetjes maken die " makkelijk moete kunnen" en dan valt dat zwaar tegen... Teleurstelling ..... Maar als je nog kleinere stapjes gaat denken en elke dag een klein stapje vooruitgang kunt vinden kom je er ook!!! Mij wilden ze gisteren opnemen, maar gelukkig snapten ze wel dat ik 5 dec echt thuis wilde zijn. Ik ben erg kortademig en mijn ribben doen pijn bij ademen. Longontsteking mogelijk, dus AB. Hoop,dat die nu na 4 dagen echt gaat aanslaan.
    Kleine stapjes maken samen ook heel wat kilometers!!
    Geniet van de hond, thuiszijn en weer al die mensen om je heen!!
    Lfs

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Zes jaar later!

Lieve lezers, Vandaag is het alweer zes jaar geleden dat Renée’s stamcellen via de lange lijn in mijn nek mijn lichaam binnendruppelden en hun weg vonden naar mijn beenmerg. Elke dag na de stamceltransplantatie dat de leukemie wegblijft, wordt de kans kleiner dat hij ooit nog terugkomt, vertelde de professor mij. In die zes jaar is er ontzettend veel gebeurd, maar op medisch gebied gelukkig nog niet eens een honderdste van wat er allemaal gebeurd is vóór de stamceltransplantatie. Ik heb mijn studie weer opgepakt, ik ben verhuisd, ik ben afgestudeerd. De professor ging met pensioen en ik kreeg een nieuwe arts. Mijn controles zijn sterk in frequentie afgenomen en ik hoef nog maar één keer per jaar naar Maastricht.    Ik ben al jaren lid van twee Facebookgroepen van Hematon (één voor jongeren en één voor mensen die een stamceltransplantatie hebben ondergaan). Ik heb daar wel eens berichtjes voorbij zien komen waarin mensen stuiten op onbegrip in hun omgeving. Ik heb daar zelf (ge...
Meer lezen

9 oktober 2014

De laatste blog voor mijn operatie... Dit keer vanaf de longafdeling van het MMC. De afgelopen week thuis was fijn. Ik ben veel moe geweest en voelde me ook niet altijd lekker maar het is zoveel fijner om thuis te zijn. Ik heb veel bezoek gehad en veel lieve kaartjes en berichtjes. Daar wil ik iedereen trouwens ontzettend voor bedanken, en ook voor alle lieve reacties op mijn blog! Echt, dat is zó fijn. Er leven zoveel mensen mee en dat vind ik heel bijzonder.  Maandag had ik CT scan van mijn longen. Dit keer lukte het gelukkig wel, ik kon eindelijk inademen zonder te hoesten. Hij was nu dus ook best wel snel klaar. Dinsdag had ik een afspraak bij de verpleegkundige-specialist, waar ik dus ook de uitslag van de beenmergpunctie zou krijgen. Ik was daar echt heel zenuwachtig voor (zoals altijd haha). Maaaaar... ik ben nog steeds schoon! Dus dat is heel erg fijn en ook heel erg belangrijk voor de operatie. Verder was de plek in mijn linkerlong een stuk kleiner geworden, maar zage...
Meer lezen

EEN JAAR LATER

Afbeelding
Een jaar later… Een jaar geleden zag de wereld er voor mij totaal anders uit. Renée moest heel erg vroeg in het AZM zijn om te beginnen met stamcellen oogsten. Ze had hiervoor vijf dagen lang injecties gehad met een middel dat de stamcelproductie verhoogt. Mijn lieve, dappere zusje kwam naar het ziekenhuis met mijn fantastische ouders, broertje en schoonzusje Monique. Ondertussen, 5 verdiepingen hoger, liet ik mijn ontbijt meteen weer meenemen. Met kleine slokjes probeerde ik mijn nutri binnen te houden. Wat een misselijkheid. Ik lag opgesloten op de afdeling, mocht niet weg. Ik lag te vechten tegen mijn lichaam, maar op dat moment vooral tegen het intens wanhopige gevoel. Wat wilde ik me graag hoopvol voelen, zin hebben in de toekomst. Maar dat voelde ik toen niet, nog niet een beetje. Papa, mama, Vince en Monique liepen die dag op en neer van mij naar Renée. Ze heeft 4 uur stamcellen geoogst, uiteindelijk veel meer dan dat ze mochten toedienen bij mij. Ik kon geen tv kijken,...
Meer lezen