7 november 2014

Oké dit is wel heel snel, maar er is in een paar dagen zoveel gebeurd dat ik het toch even wil vertellen. Gisterenochtend belde de professor uit Maastricht al om te vertellen dat mijn beenmerg nog helemaal goed is, hij wilde me niet zo lang laten wachten met de uitslag. Heel erg fijn natuurlijk, en ook super lief dat hij belde! Ik vroeg ook om de uitslag van de CT, maar dat wist hij zo niet. Hij ging dat even voor me uitzoeken en dan zou hij terugbellen. Een uurtje later belde hij dus terug: mijn longen zien er goed uit! Dat is ook erg goed nieuws, want dat vond ik heel spannend. Wel zit er meer vocht achter mijn long dan normaal na zo'n operatie, maar het is niet zeker dat daar iets aan gedaan wordt. Dat gaat hij nog overleggen en zal ik wel ergens tijdens de opname horen. Op zich verder een redelijke dag gehad, tot ik na het avondeten onwijs veel pijn kreeg. Ik werd er echt wanhopig van, ik wilde naar de noodtandarts, slapen, het maakte me allemaal niet meer uit. Het gaasje heb ik er zelf uitgehaald, ik dacht dat dat misschien aan het irriteren was. Maar helaas, het hielp niet. Uiteindelijk heeft mama het ziekenhuis gebeld in Maastricht en daar een kaakchirurg gesproken. Hij zei dat ze niet veel konden doen, maar dat het wel echt ongelofelijk veel pijn doet. Ik kreeg het advies om te spoelen met kamillethee (maar dat deed ik al) en slaapmedicatie in te nemen. Dat heb ik dus gedaan, plus nog medicatie tegen de pijn en toen ging het eindelijk wat zakken. Dat moest ook, want er stond een leuke avond met de Moosjes op het programma! Ik heb gelukkig ondanks het gedoe van tevoren een super leuke avond gehad. Papa en Erwin hadden een quiz gemaakt over onze vakantie in Otterndorf een aantal jaar geleden. We hebben heel veel gelachen en samen met Bart ben ik ook nog 1e geworden, yes! Voor het slapen mocht ik nog een keer iets innemen en dat heb ik ook maar gedaan. Uiteindelijk goed geslapen en ik werd vanochtend ook redelijk wakker, veel minder pijn dan de dag ervoor.

Vandaag dus weer een dagje Maastricht. Eerst naar de kaakchirurg. Hij heeft de wond nog goed bekeken en het ziet er echt goed uit, er zit geen ontsteking in het tandvlees of waar dan ook, het is gewoon echt die alveolitis. Hij heeft er weer een gaasje in gedaan met antibiotica erop en ik heb sterkere pijnmedicatie gekregen. Daarna zijn we gaan lunchen en hadden we een gesprek met een verpleegkundige van de afdeling waar ik straks word opgenomen. Vanaf toen werd het een beetje chaotisch haha. We waren 5 minuten in gesprek toen er iemand binnenkwam om te vertellen dat ik nú naar de OK moest voor de jugularis katheter. Toen wilde ze een bed voor me regelen, maar achteraf hoefde dat niet want ik ben helemaal nog opgenomen. Toen moest ik daar snel een OK hemd aan, maar dat hoefde ook niet want ik was nog steeds niet opgenomen. Toen kwam er een arts me succes wensen en zeggen dat ze me zo nog wel zou spreken. Ik vroeg wanneer dat dan was, maar uiteindelijk bleek dat zij ook dacht dat ik al opgenomen was. Dus uiteindelijk gewoon zonder bed, in normale kleren naar de OK. Daar aangekomen leek het even alsof ik helemaal niet eerder hoefde te komen, maar gelukkig was dat wel zo. Het plaatsen van de katheter was echt verschrikkelijk. Ik had een beetje een PICC-lijn in mijn hoofd, en daar voel je niks van. Maar dit voel je wel. De katheter gaat via je borstkas onderhuids naar je nek, waar hij in een groot bloedvat terechtkomt. Ze moeten dus verschillende openingen maken, en mijn huid oprekken omdat die lijn daaronder moet komen. Verder moesten ze ook de ader oprekken omdat die lijn best wel dik is. Het werd wel verdoofd, maar hij ging steeds meteen na de prik snijden/hechten/oprekken, en het was gewoon nog niét ingewerkt. En ja, dat moet ik zeggen, maar daar ben ik heel slecht in en ik wil geen aanstelster zijn. Maar... Hij zit er in en ik heb het overleefd. Toen ik klaar was zaten papa en mama te wachten en stortte ik even helemaal in. Het is zóveel allemaal, die hele poppenkast aan mijn lijf. Daarna nog even naar de röntgen om een foto te maken, want met deze behandeling kunnen ze een klaplong veroorzaken. Gelukkig was dit niet het geval (dan zou het echt niet meer normaal zijn) en mocht ik naar huis. 

Nu hoef ik dus in principe niet meer naar het ziekenhuis tot dinsdag. We moeten er dan heel vroeg zijn omdat ik eerst nog even langs de kaakchirurg moet. Ik hoop dat de pijn dan wat gezakt is en ik vol frisse moed kan beginnen aan de 'finale' van mijn behandeling (hopelijk).