20 juli 2014

Dat is best lang geleden. Ik was eigenlijk van plan om in het ziekenhuis ook gewoon te bloggen maar dat is dus niet gelukt. Ik voelde me echt goed toen ik maandag naar het ziekenhuis ging, 's ochtends nog gefietst, mijn stemming was goed, ik had heel veel dingen bij me voor afleiding. In het begin ging het ook goed. De MTX-kuur bestaat uit drie zakken, de eerste loopt in een uurtje in en de andere twee in 11,5 uur. Met chemo mag ik niet de afdeling af dus ik moest daar blijven. Lichamelijk heb ik er eigenlijk weinig last van gehad. Ik heb van te voren wel iets gekregen tegen de misselijkheid en ben dus helemaal niet misselijk geweest. Ook kreeg ik trouwens nog vincristine, die loopt maar 10 minuutjes in. De rest van de tijd (tijdens de MTX en erna) bestaat uit spoelen, spoelen, spoelen. Met natriumbicarbonaat, kalium en glucose. Elke 3 uur werd er een nieuw zakje aangehangen. Hoe langer ik in het ziekenhuis was hoe rotter ik me eigenlijk ging voelen. Ik vond het écht heel moeilijk om daar te zijn. Er zijn ook best wat mensen overleden in de tijd dat ik er was, en dat krijg je natuurlijk toch mee. Veel huilende mensen en erg druk op de afdeling. Ik lag ook op de eerste kamer, en dat is toch een kamer waar iedereen naar binnen kijkt als ze de afdeling opkomen (doe ik zelf ook hoor haha). Gelukkig ging het slapen wel best goed, ondanks dat ik elke 3 uur wakker werd door het wisselen van zakken of bloedprikken. Maar gelukkig lig ik niet meer de hele nacht wakker. 

Dit ging er allemaal in.

Donderdag mocht ik naar huis. Ik heb de hele tijd last van een rillerig gevoel en sinds vrijdagochtend heb ik verhoging, waar ik me echt druk om maak. Het zet niet door en ik krijg geen koorts maar ik vind het zo'n rot idee. In het ziekenhuis weten ze het wel en zolang ik geen koorts krijg is er niet echt iets aan de hand maar ik maak me er wel zorgen om. Door de vincristine heb ik weer erg last van tintelende en brandende handen, veel meer dan de vorige keer. Ook begon mijn buik weer meer pijn te doen. Ik heb nu extra medicatie gekregen daarvoor en ik hoop dat het dit keer onder controle blijft. 

Zo positief als ik het ziekenhuis inging, zo rot voel ik me nu. Ik wil me zo graag anders voelen, maar ik heb gewoon geen idee hoe. Ik probeer echt afleiding te zoeken, maar het helpt niet echt. Ik voel me echt heel verdrietig en ben zo bang voor de rest van de behandeling, en dan met name de stamceltransplantatie. Renée is naar Maastricht geweest en had daar controle, waarbij de 18 buisjes bloed moesten afnemen. Wat een topper is ze toch, zo bang voor bloed en dan 18 (!!!!) buisjes. Thanks lieve Rennie, dat je dit voor mij wil doen.

Morgen moet ik weer naar het ziekenhuis om bloed te laten prikken. Ze bellen dan 's middags of alles goed is. En verder heb ik nog niet zoveel plannen. 

Dit is geen vrolijke update maar ik weet verder niet zo goed wat ik ervan moet maken, en ik wil jullie toch op de hoogte houden.

Liefs